شهرکرد-ایرنا-نوروز جشن بزرگی است که مهمترین ویژگی آن مهربانی ،دوستی و صلح است و بنیان آن از سوی ایرانیان بنا شده است.
سازمان ملل متحد، آیین نوروز را به عنوان نماد همدلی و صلح و دوستی پذیرفته است از این رو ، آن را جشن آیینی و مردمی می داند.
وجود پیشینه تاریخی جشن نوروز،گواه روشنی برای دوستی در همه اعصار تاریخ در جهان بوده است.
به دلیل ویژگی منحصر به فرد جشن نوروز،بسیاری از کشورهای خواستار فراگیر شدن این جشن شدند،که در نهایت، سال ۲۰۱۰ از سوی سازمان ملل متحد به عنوان سال جهانی نوروز نامگذاری شد و جشن نوروز به عنوان باستانی ترین جشن جهان در مجمع عمومی این سازمان به ثبت رسید.
با تصویب سازمان ملل متحد، همه کشورهای عضو این سازمان باید در تقویم های رسمی شان روز۲۱ مارس را به عنوان نوروز ثبت کنند و برای حفظ و توسعه فرهنگ و سنت های آن تلاش کنند.
پیشتر سازمان آموزشی،علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد(یونسکو) جشن نوروز را در فهرست میراث فرهنگی معنوی و شفاهی بر قرار داده بود.
نوروز و جشنهای آن ، از دیرباز در نزد ایرانیان مطهر و پاکیزه و پاک بوده و آغاز کشت و فصل آغاز کار و در زمان ایران باستان، بیش از ۷۰ جشن و عید برپا می شد و نوروز تطهیر باطن و ظاهر انسانها از گذشته تا به امروز ماندگار باقی ماند.
نوروز به عنوان یک جشن اساطیری، جشن ربانی و خرد ورزی و عدالت ورزی و مهرگستری ایرانیان بوده و بخشایشگری زمین، سرآغاز آفرینش و آغاز فصل کار و تلاش و دید بازدید و گذشت و مهربانی مهمترین ویژگی نوروز است، که در بسیاری از دیوان شعر نیز به آن اشاره شده است.
اینک جشن نوروز در بیش از ۱۰ کشور جهان و ۱۱حوزه فرهنگی نوروز ، به صورت رسمی و در ۴۰ کشور جهان به صورت نیمه رسمی به عنوان جشن بزرگ مردم شناخته می شود و این جشن به عنوان یکی از جشن های نوع دوستی و انسان دوستی ایرانیان از دوران کهن تاکنون در جهان شناخته شده است.
خداوند جهان را آفرید، آنچنان که نوروز را آفرینش کرد، آنچنان که طبیعت را رستاخیزی برای نو شدن قرار داد و آن را نوروز نامیدند.
نوروز، روز عدالت گستری زمین است و روز رستن دانه از دل خاک برای رسیدن به آسمان، روز مهرورزی در آیین تازه شدن و بریدن از خواب و خمودگی.
ایرانیان نوروز را روز آفرینش زمین و هستی می دانستند و بر این عقیده بودند الهه باروری در نوروز خاک را بارور می کند و ایرانیان باستان نوروز را روز پیدایش زمین دانسته، آن را گرامی داشتند.
نوروز جشن همه مردمان جهان بوده ، اما تنها ایرانیان آن را حفظ کردند و تاکنون نیر آن را پاس داشته اند.
برپایی ˈ عید اموات ˈ (فرهور) یکی از مهمترین جشنهای نوروز باستان بوده است، که در برخی از مناطق کشور در ایام نوروز برپا می شود و در این عید که پیش از آغاز تحویل سال نو برگزارمی شود ، مردم با سبزه و گل و شیرینی به زیارت اهل قبورمی روند.
در جشن فره ور یا ˈ یشن فره وشی ˈ ایرانیان بر این باور بودند که در پنج روز پایانی سال اموات و درگذشتگان شان از آسمان به روی زمین می آمدند، به همین جهت مردم اقدام به خانه تکانی می کردند.
در این آیین مردم برای شادی ارواح درگذشتگان خود اقدام به پختن نوعی شیرینی شبیه به حلوا می کردند که هنوز هم دربین برخی از مردم بختیاری پخت ˈ حلوا علفیˈ در بین مردم در ایام باقی مانده از سال تا فرارسیدن نوروز، مرسوم است.
از سنتهای نوروزی در ایران می توان به اسب دوانی ، چوگان، کشتی گرفتن، پوشیدن لباس رنگی، حنابندان عید، حلوای عید ، آرایش و آذین منزل و اهل خانه، آزادسازی زندانیان، دادورزی و عدالت، نیکوکاری و هدیه دادن اشاره کرد.
در فرهنگ ایرانی اسلامی نوروز اساس خلقت خداوندگار است و ایرانیان معتقدند، خداوند انسان را در نوروز خلق کرده و به همین جهت این روز را گرامی می دارند.
در فرهنگ ایرانی اسلامی، ایرانیان معتقدند خداوند جهان را در شش روز خلق کرد،به همین علت در روز هفتم که نوروز است، شکرانه خلقت خداوند را با برپایی نماز به جای می آورند.
ˈ نوروزخوانیˈ و به صدا درآوردن کوس و طبل و شیپور و گرفتن نوروزیه و برافراشتن علم نوروزی از دیگر آیین های نوروز در ایران بوده است.
نوروز خوانی در ایران با یک ریتم آهنگین همراه بود،که چاووش خوانان با خواندن ˈ بهار آمد بهار آمد ˈ مژده فرا رسیدن عید را می دادند و عیدانه می گرفتند.
فلسفه ˈ سفره هفت سین ˈ در آستانه سال نو نیز به گونه ای است که زنان خانه پس از خانه تکانی و برپاییˈمهمانی درگذشتگان ˈ (جشن فرهور) و کشت سبزه از گندم و دیگر حبوبات ، اقدام به برپایی جشن هفت سینی یا هفت چینی می کردند.
در این آیین که عدد هفت برای ایرانیان بسیار تقدس دارد، هفت طبق یا سینی از میان سکه،سرکه،سمنو،سیب، سنجد، سوهان، سنبل ، سبزه ، سپستان ، سنگک ،سیاه دانه و سماق را که هرکدام از آنها نمادی از زندگی ، آرامش ، ثروت ، عشق ، جاودانگی ، برکت کشاورزی و شوری بود، را به همراه قرآن ، ماهی ، آیینه و شانه بر سفره های خود می گذاشتند.
استفاده از تخم مرغ در سفره های هفت سین نیز به منزله پایداری کره زمین و کهکشان ها بوده و پس از چیدن سفره هفت سین که به صورت آیین خاص و با حضور بزرگان قوم برپا می شد، هفت قلم آجیل و خشکبار نیز در کنار سفره هفت سین چیده می شد.
به هنگام تحویل سال نو نیز کودکان و نوجوانان پای کوبان و دست افشان به طرف خانه بزرگان می رفتند و عیدانه دریافت می کردند و یکی از سنتهای فراموش شده نوروز در ایران ، آیین ˈ حاجی فیروزˈ که ترکیب و تلفیقی از اسلام (حاج) و فیروز (ایران) بوده، می باشد.
حاجی فیروز نمادی از دادخواهی ˈ سیاووش ˈ بوده، که لباس سرخ آن حاکی از خون نابحق ریخته سیاووس و چهره او نیز حضور سیاووش از عالم ماوراالطبیعه را در اذهان تداعی می کرده است.
در این آیین حاجی فیروز با خواندن اشعار به مردم شادی را هدیه می کرد و مردم را برای کار کشت و زرع فرا می خواند.
بسیاری از این جشن ها و آیین های نوروزی در کشور کمرنگ شده و مهمترین و زیباترین نکته جشن های نوروز دید و بازدید و صله رحم است که در اسلام نیز به آن اشاره و تاکید فراوان شده است و کشت سبزه و جوانه از دیرباز در بین مردم رواج داشته و ریشه آن باستانی و سنتی است.
کشت سبزه به هنگام فرارسیدن نوروز، به عنوان ترویج فرهنگ کار و توجه بخش کشاورزی و تفعل زدن به محصولات می باشد و درگذشته بر روی دیوارهای خانه های خشتی ۱۲ نوع از انواع سبزه، بذر حبوبات، موادغذایی مانند گندم، ارزن و جو و عدس کشت می کردند و به آن تفعل می زنند، تا ببینند کدام محصول در سال پیش رو پررونق تر خواهد بود.
بستن سبزه به منظور هدایت و کنترل مواد غذایی و گره زدن آن در ˈ تیرروز فروردینˈ نیز منزله علاقه مندی به توسعه طبیعت و گسترش فرهنگ کشاورزی و تعفل به آن اینده نگریس بوده و در دوران گذشته، سبزه کشت شده را برروی سکوی با نامˈمیزدپانˈ یا (میزبان)می گذاشته اند
به گزارش ایرنا ، سال۹۲هر چه بود گذشت و هرگز دیگر بار بازنخواهد گشت، پس باید برای نوروز و روزهای سال۹۳ به برای تمامی ایرانیان آرزوی سربلندی کرد.
گزارش از محمود رییسی
یک دیدگاه ارسال کنید