به گزارش ایرنا، وقتی کیسه های پلاستیکی که به طور عمده از ˈپلیمرˈ تولید شده، وارد زندگی شد، ابداع این محصول تازه صنعت را که خریدهای روزمره را آسان کرده به تماشا نشستیم و نمی دانستیم که با این ابداع جدید، محیط زیست و زندگی خود و آیندگان را در معرض آسیب جدی قرار داده ایم.

بررسی دیدگاه زیست محیطی اسلام، بیانگر آن است که در آموزه های دینی، پرهیز از اسراف، تاکید در بهره برداری بهینه از منابع، گسترش منابع طبیعی تجدید پذیر، ایجاد انگیزه های درونی برای حفظ عوامل زیست محیطی و رعایت بهداشت محیط مورد تاکید است.

دستورهای اسلام و توصیه های حضرت رسول اکرم صلی الله علیه وآله، مسلمانان را بر آن می دارد تا با احترام به طبیعت و عوامل زیست محیطی و رعایت حقوق آنها، رشد و تعالی خویش را رقم بزنند.

از سوی دیگر، بسیاری از آیات قرآن وقتی که درباره آب، خاک، باد و دیگر عوامل زیست محیطی بحث می کنند، ضمن بیان منافع مادی این عوامل، از آنها به مثابه آیه ای که آدمی را از فیزیک به سمت متافیزیک سوق می دهد، یاد کرده است.

بر اساس اصل ۵۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل های بعد باید در آن حیات اجتماعی رو به رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می شود.

از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیرقابل جبران آن ملازمه پیدا کند، ممنوع است.

براساس یافته های علمی، بین ۵۰ تا ۳۰۰ سال زمان نیاز است تا نیمی از مواد پلیمری مورد استفاده در کیسه های پلاستیکی که از ترکیبات پلیمری سبک ساخته می شود، به چرخه طبیعت بازگردد.

از آنجا که ریزپلاستیک ها، تخریب پذیر نیستند، سال های طولانی در محیط زیست باقی مانده و هنگامی که در رسوب گرفتار می شوند طول عمر آنها به چندین دهه افزایش می یابد.

پاکسازی آلودگی روندی دشوار و پر هزینه محسوب می شود و با درک عمق فاجعه ای که در آینده ای نه چندان دور به وقوع می پیوندد، لازم است برای نجات نسل خود و تامین زندگی آیندگان چاره ای بیندیشیم.

حفظ منابع طبیعی در قرآن و سخن بزرگان دین، فراوان و باتاکید نام برده شده است و پیامبر اکرم صلی الله عیله و آله و سلم نیز شکستن شاخه درهتی را به منزله شکستن بال فرشتگان می دانند.

درست است که باید از نوروز و تعطیلات نوروزی استفاده کرد و برای طراوت روح، از بهار و روزهای بهاری بهره برد ولی یادمان باشد که حفظ منابع طبیعی در اولویت قرار دارد.

خود را در طبیعت میهمان و نه صاحبخانه بدانیم و طبیعت را همان گونه که هست بپذیریم و چهره طراوت بخش آن را دست کاری نکنیم.

برای اینکه دیگران نیز بتوانند از جاذبه های طبیعی استفاده کنند، حتی الامکان زباله تولید نکنیم و اگر زباله ای تولید شد، زباله ها را در طبیعت رها نکینم.

یادمان باشد، شکرگزاری نعمت های خداوند، فزونی نعمت را به همراه دارد.