شهرکرد – ایرنا – شهر مکه، مدینه ای ابدی می شود و صدای حمد و تهلیل شباویزان خوش آهنگ به سوی کهکشان روانه می شود و مجلسی ترین ستاره زاده می شود.

توحیدی ترین تولد عالم، چونان ماه شب چهارده تابیدن خویش را آغاز می کند تا پیراهن شب جهالت را برای همیشه در ˈتاریخ انسانیˈ پاره کند.

اینک زمین و آسمان مکه، نور باران می شود و عطر گل محمدی در جهان می پیچید و امید جانان در جان موجودات بجوش می آید و هوا آکنده از عطر بهاران می شود.

آسمانی ترین انسان زمین آمده است تا به نور خویش انسان را از تاریکی ها به سوی روشنایی بکشاند.

آن ماه اعظم بر دل تاریکی شب می تابد و خورشید دانایی بر مشرق دل ها طلوع می کند تا انسان سرشار از مستی ادراک هستی و هست آفرین خویش باشد.

سلام بر ربیع، سلام بر بهاری که دل ها را به هم گره می زند و دست ها را به هم پیوند می دهد و مهر را گسترش می دهد.

سلام برخورشید ماه ربیع، خورشیدی که به مکتب نرفت، اما مساله آموز صد مدرس شد و سلام بر ستاره های ماه ربیع، که انتشار نور الهی را در تاریخ گستراندند.

هفدهم ربیع الاول سرآغاز بهار جاودانگی انسانیت است، فتح المبین همه قلوب و افشاندن گل نبوت بر شاخه سار هستی است.

همه بی قرار رسیدن هفدهم ربیع الاول، فصلی که در آن با میلاد رسول مکرم اسلام، مکارم اخلاق انسانی به کمال رسید، فصل بزرگ رهایی و آزادگی و آغاز جهان با طلوع خورشید عالم تاب محمدی تا به کمال برساند آنچه رسولان پیشین به جهان عرضه کردند.

اینک بهار خجسته فام ربیع الاول، شمیم آزادگی و طنین فرو ریختن همه کاخ های استبداد و ستم را پراکنده می کند و طراوت بهار از آسمان بر گونه های زمین می بارد.

ای مدنی برقع و مکی نقاب

سایه نشین چند بود آفتاب

کنت نبی چو علم پیش برد

ختم نبوت به محمد سپرد

سپیده دمان جمعه هفدهم ربیع الاول سال عام الفیل یعنی ۵۷۱ سال پس از میلاد مسیح (مطابق با ۲۸ نیسان نوری) در گوشه ای از حجاز و در نزدیکی ˈکعبهˈ در منطقه ای به نام شعب ابیطالب، نوری به سوی آسمان بلند می شود و محمد صلی الله علیه واله درحالی که ذکر ˈالله اکبر الحمدالله کثیرا و سبحان الله بکره و اصیلاˈ برلب دارد، گام بر جهان خاکی می نهد.

فرزندی خوشروتر از ماه و تابنده تر از خورشید، چشم بر جهان می گشاید، محمد صلی الله علیه واله در حالی متولد شد که پنج ماه از وفات پدرش عبدالله می گذشت و دیدار روی پدر برای او حاصل نشد و در دامان پر مهر مادر و زیرنظر عبدالمطلب پرورش یافت.

همزمان با زادروز این پیامبر آسمانی و صلح گستر، اتفاق ها و معجزه های عجیبی رخ داد، به برکت میلاد پیامبرصلی الله علیه و اله در آن سال باران بسیار بارید و نعمت فراوان نصیب مردم حجاز شد، به نحوی که مردم آن سال را ˈسنه الفتحˈ نامیدند و در سراسر جهان، هیچ تختی از پادشاهان در جای خود نماند، مگر این که صبح آن شب واژگون شد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله در قرآن چهار مرتبه با نام محمد و یک مرتبه با نام احمد خوانده شده و محمد از این روست که در زمین ستوده شده و احمد از آن رو که در آسمان ستوده تر از زمین است.

خدای تعالی دروصف آخرین فرستاده اش فرمود:ˈما ارسلناک الا رحمته للعالمینˈ و نفرستادیم تو را مگر رحمتی برای عالمیان و کتاب خدا با سوره ای بانام محمد صلی الله علیه و اله مزین شد، چرا که با این چراغ تابان است که همه مردمان با تمسک به نام مصطفی صلی الله علیه و اله گمراه نخواهند شد.

هفدهم ربیع الاول علاوه بر میلاد رسول مکرم اسلام، زادروز ولادت سلاله پاک آن حضرت رییس مکتب فقهی جعفری، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام است که مذهب تشیع با نام این امام همام پیوندی جاودانه دارد.

امام جعفر صادق علیه السلام روزجمعه، هنگام طلوع فجر و به روایتی در روز دوشنبه ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ قمری دیده به جهان گشودند وعالم انسانی را با انوار طیبه خویش تابناک فرمودند، مدت امامت امام جعفر صادق علیه السلام ۳۳ سال و ۱۰ ماه بود.

امام جعفر صادق علیه السلام در دوران با برکت امامت خویش نقش موثری در بسط معارف اهل بیت علیهما السلام داشت به گونه ای که مذهب شیعه اثنی عشری با نام شیعه جعفری شناخته می شود و در مکتب این امام همام بسیاری از بزرگان اهل سنت شاگردی کرده اند.

امام جعفر صادق علیه السلام در ایام زندگی با برکتش با خلافت غاصبانه چند تن از خلفای اموی و دو تن از خلفای عباسی معاصر بود.

به گزارش ایرنا، اینک هفدهم ربیع الاول منبع نورانی زیباترین زایش است و مسلمانان نیکو پاسداران روز ˈروشنایی بخش طلیعه طلوع تاریخ ˈ می باشند.