دکتر عبداله ریاحی دهکردی

عبدالله ریاحی دهکردی فرزند غلام حسین طبیب، در اواخر دوره ی قاجاریه در سال ۱۲۷۹ شمسی در خانواده ای مذهبی و فرهنگ دوست در شهرکرد چشم به جهان گشود. او تحصیلات مکتبی سنتی اولیه را در مکتب خانه ی محل زادگاهش و از جمله زیر نظر پدر بزرگوارش غلام حسین طبیب گذرانده بود و علاوه بر آن تعلیمات ابتدایی و حوزوی اولیه را در مدارس معروف «علمیه امامیه» و «بختیاری» شهرکرد با موفقیت به پایان رساند و تحت نظارت پدر خود ـ که دارای اندیشه های عمیق مذهبی بود ـ برای انجام تحصیلات تکمیلی طلبگی به «مدرسه صدر بازار اصفهان» وارد شد و در زمره شاگردان و ارادتمندان دایمی «آیت الله حاج آقا رحیم ارباب» استاد بزرگ اخلاق و همنشینان «آیت الله سید ابوالقاسم دهکردی» فقیه عالی قدر بوده و پس از گذشت چند سال و طی مراحل مقدماتی به مدرسه سپهسالار (شهید مطهری فعلی) تهران عزیمت نمود و به تحصیلات دینی خود ادامه داد. او پس از آن که برای ادامه تحصیلات دینی به تهران رفته بود در محضر «آیت الله سید حسن مدرس» به شاگردی پرداخت و از خرمن دانش او برخوردار گردید و به توصیه ی «آیت الله مدرس» به مدرسه ی «دارالفنون» برای فراگیری دروس جدید رفته بود و پس از دریافت دیپلم، به مدرسه «طب» تهران وارد شد و با گذراندن دوره های مختلف آموزش طب در سال ۱۳۰۷ شمسی موفق به دریافت مدرک «پزشکی» شد. دکتر ریاحی برای آموختن شیوه های جدید درمان مسافرت های مختلفی را نیز به مراکز مطرح پزشکی آن عصر نظیر لبنان (بیروت) و فرانسه (پاریس) انجام داد. او پس از دریافت مدرک پزشکی اش و کسب مهارت های لازم در زمینه ی پزشکی بنابر توصیه های پدرش به زادگاه خود «شهرکرد» بازگشت و در سال ۱۳۱۴ شمسی به استخدام اداره ی «صحیه» (بهداری) بلدیه (شهرداری) شهرکرد درآمد. لازم به ذکر است در آن هنگام در این استان به شدت به وجود امثال ایشان از لحاظ فرهنگی و نیز خدمات بهداشتی، نیاز فراوان بود. وی در طول خدمت صادقانه پزشکی اش با درمان اقشار کم درآمد استان به صورت رایگان، خدمات ارزنده و تلاش های زیادی را برای سلامت و بهداشت مردم استان چهارمحال و بختیاری به کار برد و نام ماندگار و نیکی از خود به جای گذاشت. دکتر ریاحی سرانجام پس از عمری تلاش ماندگار در روز بیست و پنجم اسفند ماه سال ۱۳۶۳ شمسی دار فانی را وداع گفت و او را در صحن امامزاده «سید محمد» خمینی شهر (سده) اصفهان ـ که تعلق خاطری به آنجا داشت ـ به خاک سپردند. خدمات و آثار: دکتر ریاحی پس از اتمام درس و بازگشت به زادگاهش شهرکرد، اولین تشکیلات اداری صحیه (بهداری) را با احداث یک بیمارستان ده تختخوابی شخصی در خیابان بانک ملی (ولی عصر فعلی) پی ریزی کرد و توانست پس از مدتی با همیاری بخشدار وقت ـ آقای «رسولی» ـ اولین بیمارستان دولتی را در خیابان ملت به نام «شفا» (بیمارستان شهرداری) با همیاری جمعی از مردم محلی احداث نماید و حتی تخت خواب های مورد نیاز را نیز با کمک برخی از نوادگان خیّر خوانین از همان محل تأمین کنند. در حال حاضر از این بیمارستان به عنوان دانشکده ی پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی چهارمحال و بختیاری استفاده می شود. دکتر ریاحی علاوه بر احداث بیمارستان، به عنوان یک سرباز فداکار بهداشتی عزم خود را برای خشکاندن مانداب های (مندوی Mandovi در گویش محلی مردم) حاشیه دشت شهرکرد و تبدیل وضعیت آن ها به قلمستان های سرسبز جزم کرده و با همت دیگر علاقه مندان به عمران و آبادی این منطقه، ظرف یک دهه کار مداوم سرانجام در حاشیه جنوبی شهرکرد، غرب و نفوذ برخی از روحانیان و اندیشمندان محلی ـ از جمله دکتر ریاحی ـ منزل خود را در شهرکرد با «پرورشگاه نعمت الهی» ـ که امروزه به نام کانون تربیتی امام صادق (ع) در خیابان «دوازده محرم» به فعالیت مشغول است ـ وقف نمایند و سرپرست امور مالی و نظارت بر نحوه ی مصرف درآمدهای رقبات موقوفه را بر عهده ی دکتر ریاحی واگذار نمایند. دکتر ریاحی در نتیجه علاقه اش به عمران و آبادی منطقه، با کمک دیگر دوستان خود به حفر قنوات در اطراف شهر و احداث مزارعی به نام های «منصوریه» و «ریاحیه» در دشت های شمال شهرکرد اقدام نمود.